بهاران

یکی از وب سایت های خبری_تحلیلی منطقه نظرسنجی با عنوان "نا امن ترین شهرستان استان سیستان و بلوچستان" برگزار نموده که در انتها بر طبق آرای ۹۰۰ نفر از شرکت کنندگان در عرض ۱۰ ساعت،شهرستان ایرانشهر با فاصله بسیار به عنوان نامن ترین شهر استان و پس از آن سراوان در جایگاه دوم قرارگرفت و چابهار امن ترین شهر استان انتخاب شد...در پایان پس از اعلام نتایج نظرسنجی مدیر وب سایت از خوانندگان خواسته بود تا راهکاری برای برطرف کردن نا امنی ها مطرح کنند که ما به شرح آن می پردازیم.

*علل نامنی ها را می توان به دو گروه عوامل خارجی(عواملی که مردم منطقه در آن سهیم نیستند) و عوامل داخلی (علت خود مرم منطقه هستند) تقسیم بندی کرد.

> عوامل خارجی متعددی دست به دست هم داده اند تا این استان بالاخص بلوچستان را ناامن جلوه دهند که می توان به برخی از مهمترین آنها به شرح زیر اشاره کرد：

_کشور های استعمارگر غرب که با تجهیز نمودن گروهک های مخالف حکومت سعی بر ناامن کردن منطقه و فشار بر حکومت دارند تا از این طریق خواسته های خود را به دولت ایران تحمیل کنند.

_گروه های افراطی موجود در منطقه که منافع خود را در ناامن بودن استان می بینند

گروه های تندروی سیاسی_مذهبی که پایداری خود در راس قدرت را منوط به شرارت ها و درگیری های مسلحانه و ناامنی های موجود میبینند.

_تبعیض ها و نابرابری های عامدانه تحمیل شده بر مردم منطقه و استان

شاید اصلی ترین و ریشه ای ترین علل نا امنی را که بسیاری از علل دیگر هم به این عامل برمیگردد را تبعیض های برنامه ریزی شده ای دانست که از سال ها پیش از انقلاب بر مردم منطقه تحمیل شده و پس از انقلاب نیز کاهش نیافته است.و باعث عقب ماندگی های بسیار در همه ی زمینه ها شده است.و از این طریق بهانه ای به دست گروهک های تندرو داده تا توجیهی برای اعمال خرابکارانه خود داشته باشند و از سوی دیگر برخی از افکار عمومی را به سوی خود سوق می دهند.

_نیروهای نظامی و انتظامی و دستگاه قضایی

از آن جایی که اکثریت و شاید همه ی نیروهای نظامی منطقه (کلانتری،بسیج،سپاه و ...) غیر بومی هستند،در بسیاری از موارد بدون در نظر گرفتن شرایط منطقه دست به اعمالی می زنند که منجر به تحریک افکار عمومی و حرکات انتقام گیرانه از سوی مردم می شود.و از طرفی صدور احکام سخت گیرانه از سوی دستگاه قضایی باعث تهییج این این حرکات می شود.

> اما آن روی سکه این ناامنی ها به خود مردم استان بر میگردد و از چند لحاظ میتوان آن را بررسی کرد：

_کاروان های قاچاق مواد مخدر

استان سیستان و بلوچستان به دلیل هم مرزی با کشور های افغانستان و پاکستان به یکی از شاهراه های قاچاق مواد مخدر تبدیل شده است.که اکثریت این عوامل از بومی های منطقه می باشند.و این استان همواره شاهد درگیری گروه های مختلف قاچاق با یکدیگر و یا با نیروهای امنیتی هستند.از یک سو این کاروان ها منبع اصلی ورود سلاح های قاچاق به استان و کشور هستند.

_درگیری های قبیله ای

درگیری هایی که سالیان متمادی است که مردم از آن رنج می برند.علت اصلی این دشمنی های قبیله ای تعصبات بی جای ناشی از جهالت مردم است که شاید بر میگردد به تبعیض هایی حکومتی که باعث عقب ماندگی تحصیلی و پایین بودن سطح سواد و سطح فکر جامعه شده است.

_قاچاق سوخت های فسیلی و اتباع خارجی

یکی از علل اصلی تصادفات جاده ای کاروان های قاچاق سوختی هستند که در جاده های برون شهری و درون شهری با سرعت بالا حرکت میکنند،اما در بسیاری از موارد این خودرو های حامل سوخت و یا اتباع افاغنه توسط خودروهای گشت نیروی انتظامی دنبال می شوند و نیروهای نظامی بدون در نظر گرفتن شرایط گاه در دراخل شهر شروع به تیر اندازی میکنند و باعث به شهادت رسیدن افراد بی گناه حاضر در صحنه می شوند.

مطمئنا برای تک تک موارد فوق راه حل های جامع و شاملی وجود دارد اما به نظر شخص بنده راه حلی کوتاه مدتی که می تواند ریشه بسیاری از مشکلات و ناامنی های منطقه را بخشکاند،بستن کامل مرز بین استان سیستان و بلوچستان و کشورهای همسایه پاکستان و افغانستان است.به طوری که تنها راه ارتباطی و عبور و مرور مردم دو سمت مرز بازارچه های مرزی معین باشد.از این طریق هم میتوان جلوی ورود گروه های اشرار مسلح را گرفت و هم عبور و مرور کاروان های قاچاق مواد و سلاح را قطع کرد،و هم بازار قاچاق سوخت کساد می شود. البته به نسبت آن باید تمهیدات ویژه ای برا مرز نشینان در نظر گرفت و فعالیت های اقتصادی و بویژه بازارچه های مرزی را رونق بخشید به طوری که اشتغال زایی مؤثری صورت گیرد.این اعمال نیازمند برنامه ریزی های هدفمند دولت جهت محرومیت زدایی از منطقه است.و صد البته پیگیری های مکرر مردم و بویژه نمایندگان مجلس شورای اسلامی را می طلبد.

اسماعیل حسین بر_بلوچستان

15/آذر/1393